Σούνιο, Ναύπλιο, Σάμος
Από Σαββατοκύριακο σε Σαββατοκύριακο
Οκτώβριος 2010
Κατά κοινή ομολογία διανύουμε μία από τις καλύτερες ψαρευτικές περιόδους. Φυσικό επακόλουθο για όλους εμάς τους λάτρεις της παράκτιας αλιείας είναι με την κάθε ευκαιρία να βρισκόμαστε στους αγαπημένους μας ψαρότοπους.
Έχοντας κάνει την ανάλογη προετοίμασα του εξοπλισμού, με αντικατάσταση πετονιών στις μπομπίνες, προμήθεια παράμαλλων και αγκιστριών καθώς και όλων των άλλων αξεσουάρ που απαιτούνται για την τεχνική του casting -στην όποια μορφή του ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τον τόπο-, ξεκίνησα τις ψαρευτικές μου εξορμήσεις.
Συνήθως οι μέρες της εβδομάδας που μας επιτρέπουν να κάνουμε τις ψαρευτικές αποδράσεις μας είναι αυτές του Σαββατοκύριακου, όπου οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε επαγγελματικές υποχρεώσεις. Έτσι λοιπόν, έχοντας καταλήξει στους προορισμούς και την παρέα, ακολούθησαν τρία στη σειρά ψαρευτικά Σαββατοκύριακα.
ΣΟΥΝΙΟ
Το πρώτο Σαββατοκύριακο η παρέα είχε αποφασίσει ένα ολονύχτιο ψάρεμα σε μία από τις πολύ όμορφες παραλίες του Σουνίου, από το Σάββατο το βράδυ έως την Κυριακή το πρωί.
Λένε πως τα απρόβλεπτα είναι και τα καλύτερα ...; και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί τους!!!
Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα είχαμε φτάσει στον ψαρότοπό μας και αρχίσαμε να στήνουμε τον εξοπλισμό απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα του ναού του Ποσειδώνα. Όταν έφυγαν από την παραλία και οι τελευταίοι λουόμενοι, ρίξαμε τις πρώτες αρματωσιές μας δολωμένες με αμερικάνο και μονοδόλια στη θάλασσα. Πέρασε αρκετή ώρα που δεν είχαμε δεχτεί καμία αντίδραση από τους κάτοικους του βυθού και βγάζοντας για έλεγχο δολωμάτων τις αρματωσιές από τη θάλασσα ήρθαμε αντιμέτωποι με τεράστιες μπάλες από φύκια γαντζωμένα πάνω στις πετονιές μας. Αξιολογώντας τον ψαρότοπο, επέλεξα να χρησιμοποιήσω μονάγκιστρες αρματωσιές και τη χρήση float στο σχετικά μακρύ παράμαλλο (100% fluorocarbon, 0,26 χιλ.). Όσο προχωρούσε η νύχτα και αρχίσαμε να παίρνουμε κάποιες τσιμπιές, στη μάχη ρίχτηκαν και δύο καλάμια με φαραώ ενώ τα άλλα δύο συνέχισαν την αποστολή τους με αμερικάνο και μονοδόλια.
Αν και είχα μαζί μου ντόπιο μονοδόλι, προτίμησα να δολώσω ένα από τα καλάμια με δύο εισαγόμενα μονοδόλια μεγάλου μεγέθους σε ένα λεπτό κυκλικό αγκίστρι Νο 2 (που είναι και το αγαπημένο μου) συνοδευόμενο από ένα μεγάλο κίτρινο float. Ήταν τελικά και το καλάμι που έκανε τη διαφορά και επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά πως στο ψάρεμα το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως ...; τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ενώ λοιπόν στην αρένα του βυθού κουνιόντουσαν προκλητικά δύο μεγάλα κομμάτια φαραώ μαλαγρώνοντας την περιοχή με το αίμα τους, το σεβαστού μεγέθους λαβράκι προτίμησε να γευματίσει με τα ογκώδη εισαγόμενα μονοδόλια.
Το πάθημα που έγινε μάθημα από αυτήν την εξόρμηση είναι ότι αυτήν την περίοδο ποτέ δεν πρέπει να πηγαίνουμε για ένα νυχτερινό ψάρεμα χωρίς τον κατάλληλο ρουχισμό. Με το πολύ κρύο και την υγρασία που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της νύχτας στην περιοχή, ο ελαφρύς ρουχισμός μού εγγυόταν ένα σίγουρο κρυολόγημα. Από αυτό με γλίτωσαν ο Αντώνης με τη Βάσω που μου έδωσαν μια κουβέρτα που είχαν στο αυτοκίνητό τους. Έτσι, αν και έμοιαζα με μεξικάνο ψαρά, η νύχτα δεν μου επιφύλαξε κάποια δυσάρεστη έκπληξη.
ΝΑΥΠΛΙΟ
Εκτός από το ψάρεμα, τα Σαββατοκύριακα τα αφιερώνουμε και στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Έτσι το δεύτερο Σαββατοκύριακο δεν ακολούθησα την ψαρευτική μου παρέα, η οποία είχε πάει στον Πόρο για τσιπούρες, αλλά επέλεξα μια εκδρομή στο Ναύπλιο με συντροφιά καλούς φίλους. Μαζί μου είχα πάρει το βασικό εξοπλισμό μήπως και βρω λίγο χρόνο και ψαρέψω στο λιμάνι του Ναυπλίου που δεν το είχα ψαρέψει ποτέ μέχρι τότε. Το Σάββατο το βράδυ, ανάμεσα στους καφέδες, τις βόλτες και το δείπνο που είχε κανονιστεί για αργά το βράδυ, είχα τρεις ώρες στη διάθεσή μου να ψαρέψω στο λιμάνι.
Στις 20:00 ήμουν είδη στημένος εκεί. Ακριβώς απέναντί μου ήταν το Μπούρτζι που το σημάδευαν οι μύτες των καλαμιών προσδοκώντας σε κάτι το αξιόλογο. Τα γεύματα που είχα διαλέξει για τα ψάρια του Ναυπλίου ήταν φαραώ (που έχω σχεδόν πάντα μαζί μου όταν πάω για ψάρεμα) και μαύρο θηκαρίσιο, ένα δόλωμα που αν ο τόπος δεν κρατά πολλά μικρά ψάρια μπορεί να σου χαρίσει πολύ δυνατές συγκινήσεις.
Ως τις 22:30 εκτός από μικρά σπαράκια τα οποία και απελευθέρωνα αμέσως στο φυσικό τους χώρο, τίποτα άλλο δεν είχε επισκεφτεί τα αγκίστρια μου. Στις 22:30 το καλάμι με το φαραώ και κόκκινο float άρχισε να λυγίζει επίμονα την μύτη του προς τη θάλασσα. Mετά το μάζεμα της πετονιάς ένα μεσαίο κοκάλι θα έμπαινε στο ψυγείο μου.
Στη διάθεσή μου είχα μόλις 30 λεπτά χρόνο για ψάρεμα, μιας και στις 23:15 θα έπρεπε να ήμασταν στο εστιατόριο που είδη είχαμε κλείσει τραπέζι. Αντικαθιστώ με νέα δολώματα τις μονάγκιστρες αρματωσιές μου και χωρίς χάσιμο χρόνου τα στέλνω στον υποβρύχιο κόσμο των ψαριών, αφού όλα έδειχναν πως τα ψάρια είχαν αρχίσει να τρώνε. Δεν πέρασαν 10 λεπτά και στο καλάμι με τον φαραώ είχε καρφωθεί ένα μυλοκόπι το οποίο πήρε και αυτό τη θέση του στο ψυγείο.
Ο χρόνος περνούσε και έπρεπε να αρχίσω να μαζεύω τον εξοπλισμό. Έχοντας λοιπόν μαζέψει τα πάντα, στη θάλασσα συνεχίζει να ψαρεύει ένα και μοναδικό καλάμι, με μαύρο θηκαρίσιο δόλωμα και λευκό αυτήν τη φορά float. Μην έχοντας άλλη επιλογή, πάω να μαζέψω και αυτό. Στη διαδρομή προς τη μεριά του καλαμιού βλέπω για μία ακόμα φορά το καλάμι να αποκλίνει μπροστά στη θέα του Μπούρτζι. Φυσικά το καλάμι δεν αναγνώρισε ούτε την ομορφιά ούτε και την ιστορία του τόπου, αλλά ένα ακόμα μυλοκόπι είχε έρθει σε επαφή με το αγκίστρι μου, αυτήν τη φορά πολύ μεγαλύτερο από το πρώτο.
Βγάζοντας τις απαραίτητες φωτογραφίες και μαζεύοντας βιαστικά ό,τι είχε απομείνει από τον εξοπλισμό μου, πήγα κατευθείαν στο εστιατόριο όπου μας περιμέναν οι υπόλοιποι της παρέας. Ούτε που πρόλαβα να αλλάξω και έτσι στο εστιατόριο εμφανίστηκα με τη φόρμα του συλλόγου μου, Triton Fishing Club ...; Eυτυχώς που είναι αρκετά κομψή!!!
ΣΑΜΟΣ
Τετάρτη γυρίζοντας από τη δουλειά στο σπίτι και μιλώντας στο τηλέφωνο με το φίλο μου τον Μανώλη από την Σάμο, στο εντελώς ξαφνικό και ασχεδίαστο, με προσκάλεσε για ψάρεμα το Σαββατοκύριακο στα μέρη του. Κάνοντας τα ανάλογα τηλεφωνήματα, τακτοποιώ τις όποιες επαγγελματικές μου εκκρεμότητες και κλείνω τα αεροπορικά εισιτήρια για Σάμο που για πρώτη φορά θα επισκεπτόμουν.
Παρασκευή μεσημέρι ήμουν στο νησί και αφού με παρέλαβε ο φίλος μου από το αεροδρόμιο κατευθυνθήκαμε προς το Πυθαγόρειο, έναν από τους πιο όμορφους -κατά τη γνώμη μου- δήμους της Σάμου. Εκεί κάνοντας μία βόλτα στο λιμάνι, πριν πάμε για τα προβλεπόμενα ούζα, συναντήσαμε αρκετούς ψαράδες με τα πεταχτάρια τους να αφουγκράζονται τη θάλασσα και τις ομορφιές της.
Με το πρώτο φως του ήλιου το Σαββάτο ήμασταν στην παραλία Σβάλα όπου είχαμε επιλέξει να κάνουμε το ημερήσιο ψάρεμά μας. Η παραλία βρίσκεται στη βόρεια μεριά του νησιού, και το δυνατό βοριά που επικρατούσε τον είχαμε πρόσωπο. Τα μεγάλα κύματα και τα δυνατά ρεύματα κάνανε τη χρήση μολυβιών τύπου άγκυρας απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση του ψαρέματός μας. Τα δίσπαστα καλάμια με δράση κορυφής και αυτά παίξανε πρωταγωνιστικό ρόλο για τις πραγματικές συνθήκες surf casting και στη συνέχεια rock fishing από την αριστερή πλευρά τις παραλίας που είχε κοφτά βράχια.
Τα αποτελέσματα από αυτό το ημερήσιο ψάρεμα δεν ήταν τα αναμενόμενα, αλλά η εμπειρία ήταν πολύ δυνατή, καθώς και η επαφή μας με ένα κοπάδι από κατσίκια με τεράστια κέρατα, τα οποία διέσχισαν κατά μήκος όλη την ακτογραμμή περνώντας ανάμεσα από τον εξοπλισμό μας.
Μετά από το μεσημεριανό μας φαγητό και την αναγκαία ξεκούραση, επιλέξαμε να συνεχίσουμε το ψάρεμα (νυχτερινό πια) στον κόλπο του Βαθιού. Φτάσαμε εκεί με το σπάσιμο του καιρού και λίγο πριν τη δύση του ήλιου. Ρίχνοντας το πρώτο καλάμι και πριν ακόμα προλάβω να ρίξω το επόμενο, ένα μελανούρι κουνούσε έντονα τη μύτη από το παραβολικό πλέον καλάμι μου, αφού είχε πέσει ο αέρας και ψαρεύαμε με πιο ελαφρύ εξοπλισμό, ο οποίος στη συνέχεια μας χάρισε χαρές αλλά και πίκρες.
Ρίχνοντας και το δεύτερο καλάμι, μόλις σε 10 λεπτά ένα ακόμα μελανούρι ήταν στο ψυγείο μου. Από εκεί και ύστερα τα ψάρια κόψανε να τρώνε για αρκετή ώρα. Η ώρα είχε φτάσει 12:00 τα μεσάνυχτα όταν ένα δυνατό χτύπημα και συνεχές τράβηγμα της μύτης του καλαμιού προς τα κάτω έκαναν τα νυσταγμένα μάτια μας να ανοίξουν και την αδρεναλίνη να φτάνει στο κόκκινο. Πιάνοντας το καλάμι στα χέρια και καρφώνοντας, συνειδητοποιώ πως ο επισκέπτης μας ήταν βιαστικός και απλά μας χτύπησε την πόρτα. Δολώνοντας γρήγορα με νέο κομμάτι φαραώ, το στέλνω στο ίδιο σημείο που δέχτηκα την προηγούμενη επίσκεψη. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και πάλι είχα μπροστά μου το ίδιο σκηνικό. Το καλάμι είχε γυρίσει όλο προς τα κάτω και ένα συνεχές τράβηγμα μου έδωσε το σύνθημα που ήθελα για να καρφώσω και πάλι. Αυτήν τη φορά το ψάρι ήταν επάνω!
Από την αρχή της ανάκτησης του ψαριού κατάλαβα πως πρόκειται για κάτι δυνατό και μεγάλο. Τα λεπτά εργαλεία που χρησιμοποιούσα δεν με άφηναν να βγάλω γρήγορα το ψάρι έξω, και ο κίνδυνος να μου βραχώσει καραδοκούσε. Τελικά μετά από μία ολιγόλεπτη μάχη το ψάρι ήταν στα δύο μέτρα από μένα κάνοντας τις τελευταίες προσπάθειες για να απαλλαγεί από αυτό που το τραβούσε προς τα έξω. Εκτός όμως από τη λάθος επιλογή εργαλείων για την συγκεκριμένη περιοχή είχα κάνει και το λάθος (το συχνότερο που κάνουμε όλοι) να μην έχω βγάλει την απόχη μου. Το ύψος εκεί που ήμουν από την επιφάνεια της θάλασσας ήταν γύρω στο ένα μέτρο, έπρεπε λοιπόν να σηκώσω το ψάρι με το καλάμι με όποιο κίνδυνο αυτό συνεπάγεται. Τελικά με τη ψυχή στο στόμα έκανα την τελευταία μου κίνηση και εφόσον «το σύμπαν συνωμοτούσε υπέρ μου» το ψάρι βρέθηκε να σπαρταράει στα πόδια μου. Ήταν ένας μεγάλος και πανέμορφος σηκιός του ενός κιλού με τα απίστευτα χρώματά του (που μόνο ο ψαράς έχει τη χαρά να τα θαυμάσει, αφού όπως και στα περισσότερα ψάρια μετά από λίγη ώρα έξω από το νερό χάνει πολλά από τα χρώματα που το διακοσμούν).
Στη συνέχεια ακολούθησε ακόμα ένα ίδιο περιστατικό μόνο που έληξε άδοξα, καθώς βράχωσε το ψάρι και κόπηκε το 26άρι παράμαλλο στην προσπάθεια ξεβραχώματος.
Την επόμενη μέρα την αφιέρωσα στο να καθαρίσω τον εξοπλισμό από την αλμύρα και την άμμο που είχαν πάει παντού, κάτι πολύ βασικό για την καλή λειτουργία και «μακροζωία» του.
Κωνσταντίνος Γαλάνης
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΄΄ΨΑΡΕΥΩ'' τον Νοεμβρίου του 2010 τεύχος 40
