Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

ΨΑΡΕΜΑ ένα άρθρο του Ευάγγελου Βερλέτη

Πρόλογος από Κ. Γαλάνη

Ένα άρθρο από τον 15χρονο φίλο μας ψαρά Ευάγγελο Βερλέτη για την ασχολία του με το ψάρεμα… ένα άρθρο που πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι φίλοι ψαράδες ανεξαρτήτως ηλικίας…

Το άρθρο αυτό το έγραψε ο φίλος μας ο Ευάγγελος μετά από παρότρυνση του φίλου μας Χρήστου Κοπανά από την Αίγινα μέσα από την ψαρευτική του ομάδα στο facebook ALIGATOR'S FISHING TEAM https://www.facebook.com/groups/391251777611566/

Ένα μεγάλο μπράβο στον Ευάγγελο και τον Χρήστο για την ορθή χρήση του διαδικτύου με αποτέλεσμα νέων διεξόδων της νεολαίας μας και πάνω απ όλα την ουσία μέσα από τις δραστηριότητες μας με το ψάρεμα που δεν είναι άλλη από την αγάπη μας για την φύση και ο σεβασμός μας προς αυτή. Καλή σας ανάγνωση στο απολαυστικό αυτό άρθρο του μικρού μας φίλου…

Το άρθρο έγινε copy- paste χωρίς καμία επέμβαση από εμάς…

Ευάγγελος  Βερλέτης


ΨΑΡΕΜΑ

Ένας τίτλος,που σε πολλούς με το άκουσμα του,φαντάζονται μια μισινέζα με ένα αγγίστρι δεμένο πάνω της,λίγο δόλωμα περασμένο στο αγκίστρι και…αυτό ήταν όλο! 
Ωστόσο,υπάρχει και μια μειοψηφία ανθρώπων θα ‘λεγα,που ακούγοντας αυτήν την λέξη,μια ξεχωριστή εικόνα έρχεται στο μυαλό τους.Και όπως όλοι γνωρίζουμε,μια εικόνα «συνοδεύεται» από χίλιες λέξεις.


Τα παραπάνω,εμφανέστατα,αποτελούν την εισαγωγή ενός κειμένου που έγραψα,επιχειρώντας να περιγράψω την πρώτη μου «σοβαρή» αλλά εξίσου μοναδική,όπως εξάλλου είναι και για τους περισσότερους,επαφή με το ψάρεμα,που αποφάσισα να γράψω αν και χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία,ύστερα από μία ανοιχτή παρότρυνση του κύριου Kris σε μια ομάδα σχετική με την ερασιτεχνική αλιεία.


Δειλά δειλά,έναν Σεπτέμβρη στο τροπικό Μαϊάμι των ΗΠΑ,παρατηρώντας τους ντόπιους,οι οποίοι ασχολούνταν κυρίως με live bait fishing,χονδρικά,ένα είδος Heavy Casting,δηλαδή με δολώματα όπως μικρόψαρα.Άλλοι,κλασικά,έκαναν spinning,τόσο στα γλυκά νερά(απ’όπου και ξεκίνησε εξάλλου),όσο και στη θάλασσα,συλλαμβάνοντας,όχι σπάνια,μεγάλους θηρευτές,τους οποίους ύστερα από μια φωτογράφιση,απελευθέρωναν με προσοχή πίσω στο νερό,αφήνοντας μας με ανοιχτό το στόμα.


Έχοντας όλα αυτά στη μνήμη μου,με το που ήρθα στην Ελλάδα,και αφού είχα προμηθευτεί τα απαραίτητα στο εξωτερικό,άρχισα να σπινάρω,μιμούμενος φυσικά εκείνους τους ψαράδες-είδωλα στα μάτια μου.Περίμενα σε κάθε ξεχωριστό ψάρεμα,αυτό το ταααακ,και τα φρένα να τσιρίζουν.Απογοητευμένος δυστυχώς,αποφάσισα μετά από άπειρες προσπάθειες,να παρατήσω το ψάρεμα με τεχνητά.


Αφού πέρασε ένα διάστημα που δεν ψάρευα καθόλου,λόγω και της μεγάλης απογοήτευσης αλλά και λόγω της διαμονής σε μέρος μακριά από την θάλασσα,αποφάσισα να το ξαναξεκινήσω αποφασισμένος αυτήν τη φορά να μην υποκύψω.Αν θυμάμαι καλά,η αιτία να το πάρω πάλι απ’την αρχή,ήταν οι συνομήλικοι γύρω μου,που όλοι ένας προς έναν ήταν πωρωμένοι,για να μην πω εθισμένοι στα βιντεοπαιχνίδια τα οποία ποτέ δεν χώνευα.Ε,λοιπόν έχοντας έναν εσωτερικό μονόλογο,λέω καλύτερα να εθιστώ σε έναν πραγματικό,ρεαλιστικό κόσμο,παρά σε έναν πιθανότατα ιδανικό και φανταστικό,το PC δηλαδή.


Εφοδιασμένος,με δολώματα και καλάμια παραμάσχαλα,τραβωλογούσα τον πατέρα μου από λιμάνι σε λιμάνι,αυτή τη φορά κάνοντας Casting, μα και πάλι χωρίς αποτελέσματα που να συγκινούν πραγματικά.Την διαφορά,έκανε μια μέρα ένα μεγάλο ψάρι,και μάλιστα δύο φορές,όταν σε πατωτό πολυάγγιστρο με σαρδέλα,επιτέθηκε με μένος και άδειασε τις μπομπίνες σε δυο απ’τα καλάμια μου.Γύρισα σπίτι γεμάτος λύπη που είχα χάσει ένα ψαρι τρόπαιο από την μία,ενώ γεμάτος ευτυχία που είχα πάρει επιτέλους το πολυπόθητο χτύπημα από την άλλη.


Η πραγματική αιτία του «εθισμού» μου στο ψάρεμα,έγινε στο χωριό μου όταν είδα έναν ξακουστό σπινερά να βγάζει λαβράκια απανωτά,το ένα μετά το άλλο.Έτσι,υποθέτωντας ορθά ότι εκείνη την μέρα όντως είχε πολλά ψάρια,έτρεξα σπίτι πήρα το σπινοκάλαμο, την συλλογή κι ένα χοντρό μπουφάν,καθώς ήταν και Δεκέμβρης.Έριχνα και ξανάριχνα με τον Νεκτάριο,τον «δάσκαλο» δίπλα μου να μου εξηγεί τεχνικές,ώσπου νιώθω κάτι σαν σκάλωμα,και όπως φυσικό είναι να σκέφτεσαι σε κάθε σκάλωμα,λέω μέσα μου,όχι ρε π@@@@η.Κι όμως!Ευτυχώς δεν ήταν σκάλωμα,αλλά ένας λύκος γύρω στο κιλό,όπως αποδείχτηκε.Καλά που είχα και 0.30 πετονιά εκείνη την μέρα,γιατί το ‘φερα έξω σε χρόνο μηδέν,χωρίς φρένα χωρίς τίποτα.Αφού αποχιάστηκε,τα πόδια μου έτρεμαν,ενώ ήθελα μανιωδώς να το απαγκιστρώσω,χωρίς να αφήνω κανέναν να το αγγίζει.Δεν θυμάμαι,αλλά το κοιτούσα πολύ μα πολύ ώρα,ενώ άκουγα τον Νεκτάριο και όλους τους υπόλοιπους φίλους που ψάρευαν,να μου λένε να ξαναρίξω μπας και είναι κανένα κοπάδι.


Και είχαν απόλυτο δίκιο!Μέσα σε ένα τετράωρο περίπου,βγήκαν 16 κομμάτια,από όλη την παρέα,που για να λέμε και του στραβού το δίκιο,γνώσεις δεν είχε κανείς μας.Εκείνη την νύχτα κάτσαμε μέχρι το πρωί,όπως και τις επόμενες μέρες μέχρι το τέλος των Χριστουγέννων,βγάζοντας κάθε μέρα αρκετά ψάρια.Στο τέλος κάθε ψαρέματος.αφού πήγαινα σπίτι συγκινημένος,τους ξυπνούσα όλους να τους δείξω τα θηράματά μου.Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα,ή μάλλον την νύχτα που έπιασα τα μεγαλύτερα(για τα δικά μου δεδομένα),μέχρι και δίκιλα,τα οποία το πρωί πέρασα σε ένα κομμάτι σπάγγο και πηγαινοέφερνα πέρα- δώθε σε όλο το χωριό για να με θαυμάσουν.Υπήρχαν και προσφορές να τα αγοράσουν!


Δυστυχώς όμως,τα λαβράκια έκοψαν,αφενός γιατί ίσως όπως φημολογούταν,ήταν κλουβίσια,ενώ αφετέρου εξαιτίας των βαρκάρηδων που έριχναν δίχτυα μέσα στο λιμανάκι.Βέβαια,για να είμαι και ειλικρινής,δεν απαρνιέμαι,πως κάποιες και από τις δικές μας ψαριές,υπήρξαν γενοκτονικές,αλλά νομίζω πως οι περισσότεροι στις πρώτες αξιόλογες «συλλήψεις» τους,catch and release δεν κάνουν.


Μέχρι σήμερα τα τελευταία αλιεύματα,ήταν αυτά τα λαβράκια,ενώ το γεγονός αυτό το αποδίδω τόσο στην μήνιν των θεών για τις εν συνεχεία δολοφονίες των μικρών ψαριών αυτών,όσο και σε «μάτιασμα» που έφαγα ενώ τα έκανα βόλτες στο χωριό!


Τέλος είμαι σίγουρος,πως το κείμενο αυτό,το 90% ίσως να μην το διαβάσουν,ή ακόμη πως και όσοι το διαβάσουν μπορεί να το θεωρήσουν ερασιτεχνικό…γιατί ακριβώς είναι.Από την άλλη, όλοι κάπως έτσι ξεκίνησαν,διαφωνείτε;
Δικό μου.
Υ.Γ:Το παραπάνω περιεχόμενο δεν αποτελεί προΪόν μυθοπλασίας!