Κωνσταντίνος Γαλάνης:
- Κατερίνα παρακολουθώ χρόνια την πορεία σου σχετικά με τις θαλάσσιες δραστηριότητες με θαυμασμό, χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή αφου δεν σου κρύβω πως η σημειολογία της συνέντευξης αυτής είναι για μένα πολύπλευρη και αναγκαία σήμερα όσο ποτέ. Εχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα που στην κυριολεξία είναι βουτηγμένη μέσα στο γαλάζιο της θάλασσας, έχοντας επιρρεάσει την κουλτούρα μας και την οικονομία μας απο την αρχή του πολιτισμού μας.
Η πρώτη μου ερώτηση λοιπόν είναι γενική αλλά ουσιαστική, τι είναι για σένα η θάλασσα;
Η θάλασσα για μένα είναι ο χώρος όπου μπορώ και ηρεμώ, ακόμα και αν είναι φουρτουνιασμένη έχει μια άγρια ομορφιά που πάντα με γαληνεύει, οι ώρες που περνάω στη θάλασσα και τα ανάμεικτα συναισθήματα που μου γεννά δεν περιγράφονται. Νιώθω πάντα σα να βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον, στο σπίτι μου.
-Πρόσφατα έγινε μια προσπάθεια να καθαριστούν όσες το δυνατό περισσότερες παραλίες στην Μύκονο απο ξένους και ντόπιους εθελοντές της ομάδας Mykonos, let's do it. Εσύ συμμετείχες ενεργά σε αυτούς τους καθαρισμούς ξεκινώντας απο την παραλία του Κόρφου στην περιοχή του Ορνού. Μίλησέ μου για την εμπειρία σου αυτή.
Ασχολούμαι απο μικρή με τον καθαρισμό παραλιών και γενικώς δεν μπορώ να βλέπω σκουπίδια στη θάλασσα και τις παραλίες. Κάθε χρόνο όποτε βρω ευκαιρία εδώ στη Μύκονο συμμετέχω ή διοργανώνω η ίδια καθαρισμούς παραλιών, συνήθως τον Μάιο που απέχω απο το ψάρεμα και ξεκινά η σεζον. Ο Κόρφος είναι ένα υποβρύχιο νεκροταφείο σκουπιδιών, υπάρχουν τόσες πολλές σακούλες μέσα που κάθε φορά με πιάνει απελπισία να τις βγάλω όλες, φέτος ειδικά με την κακοκαιρία είχα άλλο βαθμό δυσκολίας αλλά τελικά η δουλειά έγινε. Χαίρομαι που κινητοποιήθηκε όλο το νησί και ειδικά οι ντόπιοι, είναι καλό να βλέπουμε ανθρώπους κάθε ηλικίας, φύλου και καταγωγής να καθαρίζουν και να βάφουν το μέρος που ζουν. Πριν λίγους μήνες η Νεανική Δράση Μυκονιατών με βράβευσε για το εθελοντικό έργο τόσο το δικό μου σε προσωπικό επίπεδο όσο και για τη διοργάνωση του Diving for a cause.
- Νομίζεις πως η ελληνική κοινωνία σήμερα και ειδικότερα η νέα γενιά έχει συνειδητοποιήσει αυτό τον πλούτο που έχει γύρω της?
Δυστυχώς όχι, και παρατηρώ ακόμα νέα παιδιά και να μην αγαπάνε τον τόπο τους. Έχουν επαναπαυτεί όλοι στην κριτική μέσω των social media ή του καναπέ και αποφεύγουν να γίνουν οι ίδιοι παράδειγμα για ένα καλύτερο μέλλον. Πιστεύω ότι οι Έλληνες πρέπει να επιστρέψουν στην επαρχία, να καλλιεργήσουν το έυφορο χώμα, να ασχοληθούν με τη γη, τη θάλασσα, την κτηνοτροφία και ένα σωρό παραδοσιακά επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με τα έθιμά μας και χάνονται με τον καιρό. Οι μεγάλες πόλεις δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πλέον σε μας, υπάρχει υπερπροσφορά και τα χωριά πεθαίνουν ή ακόμα χειρότερα ...κατοικούνται μόνο από ξένους.
- Χρόνο με το χρόνο τα μηνύματα που παίρνουμε απο επαγγελματίες και ερασιτέχνες ψαράδες για την ζωή στη θάλασσα δεν και τα καλύτερα, η ανεξέλεγκτη αλιεία και οι ιχθυοκαλλιέργειες τι ρόλο έχουν παίξει στη σημερινή κατάσταση των θαλασσών μας και τι μέτρα πρέπει να πάρει η πολιτεία;
Δεν έχω σχέση με την επαγγελματική αλιεία καθώς όλα μου τα θηράματα τα χαρίζω στο συσσίτιο ή σε φίλους, κάνω ένα χόμπι το οποίο αποτελεί το μοναδικό τρόπο επιλεκτικής αλιείας. Αυτό που με ενοχλεί και το βλέπω παντού, είναι τα μικρά στηράκια, ροφάκια κλπ που θανατώνονται για ένα μεροκάματο, είτε είναι από ψαροτουφεκά είτε από επαγγελματία ψαρά και φυσικά το χειρότερο όλων είναι η ανεξέλεγκτη αλιεία από τις τράτες, εκεί πραγματικά δεν μπορώ να αντικρύσω καν το θέαμα. Αν υπήρχε αστυνόμευση και ένα μεγάλο πρόστιμο σε κάθε παρανομία πιστεύω ότι τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Επίσης, μεγάλο κακό κάνουν και οι ταβέρνες που πουλάνε τέτοια "ψαρια", πρόσφατα αρπάχτηκα με έναν μαγαζάτορα στο νησί που μου έβγαλε όλο καμάρι μέσα από τον καταψύκτη του ένα ροφάκι 700γραμμάρια. Ντροπιαστικό θέαμα.
- Πολλές ακτιβιστικές και οικολογικές οργανώσεις μιλούν για την αναγκαιότητα θαλάσσιων καταφύγειων, εκτός απο την οικολογική μεριά του θέματος αυτού και την σύμφωνη γνώμη των επαγγελματιών ψάράδων που ξέρουν πως κάτι τέτοιο θα αυξήσει μελλοντικά τις ψαριές τους και είναι σύμμαχοι στην προσπάθεια αυτή νομίζεις πως κάτι τέτοιο θα βοηθήσει στην πορεία και το τουρισμό;
Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι η νήσος Ρήνεια που ανήκει στο δήμο Μυκόνου, ανήκει πλέον σε ζώνη προστασίας και απαγορεύεται και εκεί η υποβρύχια αλιεία. Αυτές οι αποφάσεις για τα νησιά με βρίσκουν σύμφωνη, εφόσον η απαγόρευση να ισχύει για όλους και όχι μόνο για εμάς τους ψαροτουφεκάδες. Θα προτιμούσα να γίνει πάρκο η περιοχή κι ας μειώνονται οι περιοχές που μπορώ να πάω για ψάρεμα αρκεί να αυξηθούν τα ψάρια τόσο στη Μύκονο όσο και στα γύρω νησιά. Διαφορετικά, θα δείχνουμε σε 30 χρόνια στα εγγόνια μας φωτογραφίες με ψάρια που δε θα υπάρχουν πλέον στις θάλασσες μας. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να γίνει πάρκο και να εκμεταλλέυεται το κράτος το θαλάσσιο πλούτο μας, δημιουργώντας έδαφος στους τουρίστες μέσω εκδρομών για να δουν την ομορφιά των Κυκλάδων.
- Έχεις επισκεφθεί πολλές χώρες συμμετέχοντας σε διάφορες θαλάσσιες δραστηριότητες, η χώρα μας έχει έναν απίστευτο υποθαλάσιο πλούτο που πολλοί ξένοι θα ήθελαν να τον ανακαλύψουν, οι υποδομές τις Ελλάδας μπορούν σήμερα να δεχτούν τέτοιου είδους τουρίστες; Απο την εμπειρία σου στο εξωτερικό τι πρέπει να κάνουμε για να προσελκύσουμε τον κόσμο αυτό;
Να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αξιοποιησουμε το καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη.
- Για πολλούς νέους που ασχολούνται με το υποβρύχιο ψάρεμα είσαι ένα απο τα πρότυπα τους, τι θα ήθελες να πεις σ αυτά τα παιδιά;
Δεν πιστεύω ότι αποτελώ πρότυπο, απλώς ασχολούμαι όσο μπορώ με το ψαροτούφεκο και επειδή είμαι η μόνη γυναίκα που παίρνω μέρος σε όλους τους αγώνες τα τελευταία χρόνια με διακρίσεις και βραβεύσεις. Μια συμβουλή έχω μόνο και τη χαρίζω απλόχερα: πάντα με ζευγάρι στη θάλασσα, πάντα με σημαδούρα και φυσικά πριν ξεκινήσουμε τις βουτιές απαραιτήτως παρακολουθούμε ένα σχολείο ελεύθερης κατάδυσης για να αποφύγουμε τα δυσάρεστα γεγονότα και να μάθουμε τη στοιχειώδη ασφάλεια. Πλέον, ύστερα από τόσους άδικους θανάτους ψαροτουφεκάδων, πηγαίνω για ψάρεμα αποκλειστικά με υπεύθυνους ανθρώπους, σωστά ζευγάρια, που προσέχουμε ο ένας τον άλλον. Όπως λέμε χαρακτηριστικά καλός ψαράς δεν είναι αυτός που βγάζει ψάρια αλλά αυτός που επιστρέφει σπίτι του.
- Πιστεύεις πως οι νέοι μέσα απο τα θαλάσσια χόμπυ αποκτούν οικολογική συνείδηση;
Αυτό μαθαίνεται από την οικογένεια και καλλιεργείται στη συνέχεια και από το περιβάλλον, το σχολείο, τις παρέες, τις δραστηριότητες κλπ.
Εκτός απο της ευθύνες της πολιτείας απέναντι στην προστασία των θαλασσών μας έχουμε όλοι μας και την ατομική ευθύνη, ως πολίτης αυτής της χώρας πιστεύειις πως η παιδεία σήμερα ασχολείται με τέτοια θέματα? Τι θα μπορούσε να γίνει σήμερα στα σχολεία ώστε να ευησθητοποιηθούν τα νέα παιδιά?
Πέρσυ είχα διοργανώσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Diving For A Cause, ήρθαν καταξιωμένοι αθλητές της υποβρύχειας αλιείας από την Αμερική, το Μεξικό και την Ιταλία και μέσα σε 10 μέρες που τους φιλοξένησα στο νησί καθαρίσαμε 3 παραλίες, δώσαμε σχολικές τσάντες στο δημοτικό, βάψαμε έναν ανεμόμυλο, καθαρίσαμε τμήμα του περιφερειακού δρόμου και όλα τα θηράματα που ψαρέψαμε τα χαρίσαμε σε 3 συσσίτια και σε ένα γηροκομείο στους Αγίους Αναργύρους και στην Ανάβυσσο. Κάναμε παρουσίαση στο σχολείο της Μυκόνου και ήταν εντυπωσιακό που ήρθαν μαθητές από το σχολείο και μας βοήθησαν στους καθαρισμούς. Αυτό για μένα ήταν μεγάλη επιτυχία, έστω και ένας να παραδειγματιστεί από αυτά που κάνουμε είναι μεγάλο κέρδος και σημαίνει ότι αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Επίσης, στους περισσότερους καθαρισμούς παραλιών που διοργανώνουμε κάθε χρόνο, το Μάη που δεν ψαρεύω, έρχονται οι γονείς και βοηθάνε μαζί με τα παιδάκια τους, το οποίο αποτελεί πολύ συγκινητική εικόνα και πραγματικά τις καμαρώνω αυτές τις οικογένειες.
Γενικώς, είμαι άνθρωπος της δράσης και σιχαίνομαι αυτούς που κάνουν όλη μέρα κριτική για τους πολιτικούς, την κατάσταση της χώρας και βρίσκονται σε μια μόνιμη μιζέρια. Αντί να ξοδεύουμε ενέργεια γκρινιάζοντας, μπορούμε να σηκωθούμε και να κάνουμε τη διαφορά. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να δώσουμε το παράδειγμα και το πιστεύω αυτό γιατί και το Let's Do It στη Μύκονο είχε απίστευτα μεγάλη επιτυχία.
-Ζεις σε ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα νησιά των Κυκλάδων.... την Μύκονο, καλώς ή κακώς οι περισσότεροι νέοι σήμερα θέλουν να επισκεφθούν το νησί σου για την νυχτερινή του ζωή και τις πλαζ του. Εκτός απο αυτά, τι υποδομές έχετε στο νησί για αυτούς που θέλουν να ανακαλύψουν την μαγεία των ελληνικών θαλασσών;
Κατάγομαι από την Κωνσταντινούπολη, οι γονείς μου Έλληνες που βίωσαν το διωγμό, ήρθαν στην Ελλάδα και ξεκίνησαν από την αρχή. Έτσι κι εγώ με τη σειρά μου, επειδή πάντα αγαπούσα τη θάλασσα, όταν ήρθαμε στη Μύκονο οικογενειακώς πριν από 18 χρόνια για διακοπές, το αγάπησα το μέρος και σιγά σιγά μετακόμισα εδώ. Πολλές φορές νιώθω ότι αγαπάω τη Μύκονο περισσότερο και από τους ντόπιους.
Η ζωή που ζω στο νησί φυσικά δεν έχει καμία σχέση με clubbing, ξενύχτια κλπ. Εργάζομαι στο MykonosTopVillas.com, ασχολούμαι με το real estate τα τελευταία 15 χρόνια και στον ελεύθερο μου χρόνο έχω το ψάρεμα, την πυγμαχία, την γιόγκα, το scrapboοking, τα πανηγύρια του χωριού και το μαγείρεμα. Η Μύκονος μου αρέσει γιατί συνδυάζει τα πάντα, μπορείς να κάνεις την πιο ήρεμη ζωή και μέσα στο 15Αύγουστο αρκεί να ξέρεις ποια μέρη θα επισκεφτείς. Είναι ένας ευλογημένος τόπος και χαίρομαι που άφησα την πολύβουη Αθήνα για να ζω στη φύση, περικυκλωμένη από το στοιχείο που αγαπώ, το νερό.
- Κλείνοντας την συνέντευξη αυτή θα ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις ψαρέψει ποτέ με καλάμι απο την ακτή και τι θα ήθελες να πεις σε όλους εμάς που σκαρφαλωμένοι στα βράχια και σε απόμερες παραλίες αναζητούμε ότι και εσείς με το υποβρύχιο ψάρεμα... την εμπειρία που θα σου μείνει αξέχαστη.
Ψάρευα με καλάμι όταν πήγαινα δημοτικό με τον πατέρα μου παρέα, με έπαιρνε και καθόμασταν με τις ώρες περιμένοντας να τσιμπήσει κάτι. Μοναδικές στιγμές...
Η καλύτερη εμπειρία που είχα μέχρι τώρα ήταν η εκπαίδευση που έκανα πρόσφατα στο εξωτερικό για τονική ακινησία σε καρχαρίες. Ήταν από τις πιο τρομαχτικές και ταυτόχρονα πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Οι καρχαρίες είναι αγαπημένα πλάσματα για μένα, μου δημιουργούν πάντα ένα δέος όποτε τους συναντώ υποβρυχίως και πάντα το επιδιώκω. Έχω βουτήξει με ένα σωρό είδη, ταύρους, φαλαινοκαρχαρίες, τίγρης, lemon, nurse κλπ χωρίς κλουβί βεβαίως και στο φυσικό τους περιβάλλον. Φέτος λοιπόν, αποφάσισα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και να παρακολουθήσω το σχολείο Shark Feeding and Tonic Immibility στην Αμερική. Το σχολείο αυτό είναι αρκετά εξειδικευμένο και κάθε χρόνο το παρακολουθούν 6-8 άτομα και είχα τη τιμή να είμαι η πρώτη Ελληνίδα. Φορούσα μια ειδική ατσαλινη στολή και μαζί με την εκπαιδεύτρια Cristina Zenato (γνωστη και απο το video "Nina Salerosa") κάναμε feeding και τονική ακινησία στους καρχαρίες του ωκεανού. Μοναδική εμπειρία, ειδικά μετά από δυο δυνατά δαγκώματα και ανάμεικτα συναισθήματα άγχους και ευτυχίας, καταφέρε να με μυήσει στον μαγικό κόσμο τους. Οι καρχαρίες υποστηρίζω πάντα ότι είναι υπέροχα πλάσματα, απλώς έχουν κακές δημόσιες σχέσεις και για άλλη μια φορά το επιβεβαίωσα και υποβρυχίως.
